Ik zit klaar op mijn yogamat voor een vinyasa les. We doen een dragon flow, een yang sequence, met onze ademhaling als leidraad. Ik voel weerstand. En heb vooral zin om gewoon even op mijn matje te liggen.
Met de weerstand nog voelbaar, open ik me langzaam voor de houdingen. Ik laat me meevoeren op het ritme van mijn ademhaling. Voor ik het weet is de weerstand verdwenen, zijn mijn gedachten weggevaagd en ben ik 1 met mijn lichaam. Het voelt alsof ik een dans opvoer. Ik laat me verder meenemen in de houdingen. Voel de ruimte om mijn borst en hart nog iets meer te openen naar de hemel. Wat een kracht en ruimte voel ik in mijn lijf. Ik glimlach, terwijl ik mijn armen sierlijk mee laat bewegen. Wat is dit heerlijk, wat is dit genieten.
Na 45 minuten worden we uitgenodigd om in kleermakerszit te komen zitten en na te voelen. Ik realiseer me dat ik het afgelopen uur geen gedachten heb gehad en me nu zo vrij en vredig voel. En dan ineens uit het niets overspoelt me een vlaag van verdriet. Uit angst voor afwijzing probeer ik het tegen te houden, maar het is te groot, het wil stromen en niet straks, maar nu. De hartopeners hebben mijn hart geopend. Ik ga kopje onder. Terwijl iedereen in stilte zit, huil, snik en snotter ik. Ik probeer het onder controle te houden, maar er is geen houden aan. Mijn hart huilt en ik laat de tranen stromen, totdat het kalmeert in mij.
Terwijl ik mijn matje opruim en de ruimte wil verlaten komt een man van 2 koppen groter met open armen naar me toe gelopen. ‘Kom eens even hier, harde werker.’ Ik open mijn armen en laat me omhelzen. Ik voel hoe fijn het is om even te leunen en gedragen te worden. ’Oh, dit is zo fijn even. Dankjewel.’ Zo blijven we even staan. Vol bewondering zegt hij: ‘Wat knap dat je dit durfde toe te laten en dat je het kon voelen.’ Ik ben even sprakeloos en realiseer me dan dat we het over hetzelfde moment hebben.
Mijn oordelen vervagen. Ik voel me kwetsbaar, dankbaar en krachtig tegelijk. Al wandelend naar huis, verwonder ik me over wat yoga allemaal met me doet.
Comments