Mijn kindje als spiegel

𝘍𝘦𝘣𝘳𝘶𝘢𝘳𝘪 ‘𝟸𝟺

𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐤𝐢𝐧𝐝𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐬 𝐬𝐩𝐢𝐞𝐠𝐞𝐥

Enerzijds voelt het als het meest natuurlijke dat er is en anderzijds voelt het zo nieuw. Mijn lichaam wordt niet alleen meer door mij bewoond, maar ook door een nieuw zieltje.

Ik voelde tijdens een meditatie, waarin ik contact maakte met mijn baarmoeder, dat ik het ook spannend vond dat er een kindje in mijn lichaam groeit dat steeds meer ruimte in gaat nemen. Kinderen zijn je spiegels. En dat begon nu al met het thema ‘ruimte innemen’. Ik hoorde mij mezelf in zachtheid afvragen; wat als dit er ook mag zijn? Ik voelde mezelf van binnenuit verzachten en ontspannen. Dit deed me beseffen dat ik het graag goed wil doen; elke dag verbinden met het kindje en vertellen hoe welkom het wel niet is. Maar het voelde op een gegeven moment niet meer zuiver om dit elke dag te zeggen, zonder dat ik het elke dag voelde. Dan voelde het betekenisloos, leeg. Ik werd uitgenodigd om eerlijk te zijn naar mezelf én naar ons kindje. Ik deelde dat ik het soms ook spannend en uitdagend vond. En zo ontstond er weer verbinding met mezelf en daardoor ook tussen ons, omdat ik mezelf hiermee toestond om dit te voelen.

Ik ga regelmatig het gesprek aan met ons kindje, deel wat er bij me gebeurt en wat ik voel omdat ik weet dat hij/zij dat ook voelt. We zijn zo verbonden. Ik vertel dat hij/zij er niks mee hoeft te doen, dat ik het draag en dat het mijn verantwoordelijkheid is. Zo ontstaat er telkens weer een mooie verbinding tussen ons en voel ik dat het helemaal goed is. Dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn gevoelens.

𝐑𝐮𝐢𝐦𝐭𝐞 𝐢𝐧𝐧𝐞𝐦𝐞𝐧

Ik voelde ook dat ik zelf ook nog ruimte in mag nemen in mijn lijf. Dat er naast ons kindje, ook nog genoeg ruimte over blijft voor mij, voor Floor. Niet alle focus hoeft naar ons kindje om een goede moeder te zijn/worden. Zowel tijdens als na de zwangerschap niet. Ik mag ook ruimte nemen voor mezelf, verbinden met mezelf.

Ons kindje leert mij zoveel, nu al.

Ik denk dat veel vrouwen hiermee struggelen.. Dat er momenten zijn van jezelf wegcijferen voor je kindje en dan weer mogen voelen wat je zelf nodig hebt. Jezelf weer even op 1 zetten. En daarin mag je soms uit de bocht vliegen en weer terugkomen, het opnieuw proberen. Mild en zacht zijn naar jezelf.

De boodschap die ik hieruit haal is dat wanneer je kan verbinden met jezelf, je pas écht kan verbinden met je kindje en je kindje kan zien en horen en emotioneel beschikbaar zijn. Het is mooi als dit soort momenten er zijn, maar het hoeft niet 100% van de tijd. Dat is denk ik niet haalbaar. Soms is de verbinding met jezelf even ver te zoeken en hoe kan je daarin verzachten, zodat het soms vanzelf ook weer kan verschuiven en transformeren?