Laatst hoorde ik een vrouw zeggen dat ze erachter was gekomen dat ze hoogsensitief was en nu in het acceptatieproces zat. En ik weet het nog goed, het moment dat ik erachter kwam dat ik hoogsensitief was. Ik gaf mezelf destijds dat label en dat gaf me verdriet en rust tegelijkertijd. Ik wist wat ik 'had', maar ik was er niet blij mee. Het versterkte destijds mijn overtuiging: er is iets mis met mij, ik ben anders, ik ben niet ‘normaal’. Terwijl ik zo’n verlangen voelde om ‘normaal’ te zijn, wat dat ook moge zijn.
Een paar jaar geleden zag ik een post op social media waarbij het label 'hoogsensitiviteit' van tafel werd geveegd. Ik werd getriggerd, maar had hier nog geen bewustzijn op. Ik voelde weerstand om het te lezen, zo vertrouwd was ik met de term. Dus mocht deze post je triggeren... Dat is oké. Ik zie en hoor je.
Nu, jaren later, voel ik dat ik los ben van het label. Ik ben niet hoogsensitief. Ik herken me wel in de omschrijving en door dat te zeggen & voelen, voel ik me vrijer. Ik voel me vrijer nu ik me daar niet langer mee identificeer.
En ik geloof dat we in de basis allemaal sensitieve wezens zijn. Alleen de één is zich daar bewuster van dan de ander. Naarmate je bewustzijn groeit, lijkt het alsof je sensitiever wordt. Maar wat er eigenlijk gebeurt… je komt meer uit de overleving. Je gaat je overlevingsmechanismen herkennen en voelen dat er emoties onder zitten. Dus die gevoeligheid was er al, er zaten ‘alleen’ wat beschermingslaagjes omheen.
Mij heeft het geholpen om in de basis mezelf te leren kennen. En dat is een proces waar we ons leven over mogen doen. Waar laad je van op, waar loop je op leeg? Welke mensen geven en kosten energie? Wat zijn jouw behoeftes, waar liggen jouw grenzen? Voelen wat jouw behoefte in verbinding met anderen is en oefenen om dat uit te spreken.
𝘑𝘪𝘫 𝘢𝘭𝘴 𝘮𝘦𝘯𝘴 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘶𝘯𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘣𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘶𝘪𝘬𝘴𝘢𝘢𝘯𝘸𝘪𝘫𝘻𝘪𝘯𝘨. 𝘒𝘪𝘫𝘬 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘧 𝘫𝘦 𝘬𝘢𝘯 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘫𝘪𝘫 𝘯𝘰𝘥𝘪𝘨 𝘩𝘦𝘣𝘵 𝘰𝘮 𝘫𝘰𝘶𝘸 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘦𝘦𝘯 𝘧𝘪𝘫𝘯𝘦 𝘮𝘢𝘯𝘪𝘦𝘳 𝘵𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯.
Comments