𝘍𝘳𝘢𝘯𝘬𝘳𝘪𝘫𝘬 - 𝟽.𝟶𝟶 '𝘴 𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯𝘥𝘴
Alles in mij wil naar buiten. De nacht zien overgaan in dag. Ik volg mijn verlangen en trek er alleen op uit. De meest heldere sterren schijnen nog hun prachtige licht. Ik verwonder me. Mijn hoofd wil naar het bos waar ik eerder deze week gewandeld heb, iets dat ik ‘ken’. Mijn intuïtie en mijn voeten willen naar het dorp hier vlakbij, waar ik nog niet geweest ben. Ik loop naar het bos, draai me om, zet een paar passen richting het dorp. Draai me weer om richting het bos en verander weer van richting. Oké, het dorp dus. Mijn hoofd begrijpt het niet, maar ik mag daar blijkbaar heen. Ik vertrouw.
Strijd, weerstand, spanning voor het onbekende, controle willen, onveilig voelen, totdat ik tegen mezelf zeg: het is oké. Dit mag er zijn. En blijf herhalen: ik ben veilig. Mijn schouders zakken, mijn borstgebied ontspant, mijn ademhaling vult mijn hele borstkas. Een glimlach verschijnt. Ik voel een kinderlijke opwinding, blijdschap en begin te huppelen.
Ik begrijp nu waarom ik hierheen werd getrokken en niet anders kon dan volgen. De inzichten blijven komen. Wat een helderheid ineens. Alles begint te stromen. Met een cappuccino op een verlaten pleintje stromen zachte tranen over mijn wangen. Tranen van geluk en blijdschap. Het speelse, blije innerlijke kind in mij is weer terug. Ik omarm haar met heel mijn hart en verwelkom haar. Het kind in mij dat alleen op avontuur wil gaan en daarvan geniet. Door de onveiligheid heen bewegen om telkens weer te voelen dat ik, ook als ik alleen op een onbekende plek in een ander land ben, veilig ben.
Ik ken het alleen willen ontdekken heel goed, heb dat vaak gedaan. Afgelopen jaren was er teveel onveiligheid om dat te doen. Door de groei die ik heb doorgemaakt, is het terug. Wat ben ik blij. Wat ben ik trots.
Ontdekken, op avontuur gaan, nieuwsgierig naar de wereld en nieuwe plekken. Soms samen, soms alleen. Juist ook alleen. Alleen, maar niet eenzaam. Alleen en vervuld en rijk van binnen. Wat een rijkdom.
Comentários