Tijdens een groepslesje in de sportschool loopt de docent plots de zaal uit. Huilend komt ze weer terug en vertelt tussen haar tranen door dat haar moeder op sterven ligt en iemand anders het overneemt. Kippenvel verspreidt zich over heel mijn lijf. Ik krijg tranen in mijn ogen, voel de pijn en het verdriet in mijn lijf. Vermoeidheid overvalt me en mijn lijf wordt zwaar. Een teken dat ik in de overleving zit.
Ik irriteer me aan mezelf en aan het feit dat ik emoties van anderen als een spons opneem. Stemmetjes in mijn hoofd; ‘waarom kan je nu niet gewoon bij jezelf blijven?’, ‘het is niet jouw verdriet’. Ik heb het door en probeer het liefdevoller. Intentioneel geef ik de emotie terug. Het lijkt te werken, de vermoeidheid neemt af en ik kom weer een beetje terug naar hier.
Tussen de krachtoefeningen door krijg ik het inzicht dat dit niet gaat over dat ik emotie overneem, maar dat er iets in mij geraakt wordt wat nog aandacht vraagt. Mijn opa komt boven. Ik zie voor me hoe we met een groot deel van de familie in het ziekenhuis waren om afscheid van hem te nemen.
Eenmaal thuis komen de tranen als vanzelf. Na een paar flinke uithalen besluit ik mijn laptop open te klappen om iets op te pakken. Het gaat niet, ik voel me moe en zwaar. Ik merk dat ik het aan het forceren ben. Voel de irritatie groeien, terwijl mijn vriend contact met mij probeert te maken. Maar ik ben er niet, niet echt.
Ik deel hoe ik me voel en reik naar zijn hand. Tranen beginnen te stromen. Mijn hart wordt koud. Hij loopt naar me toe en houdt me vast. Daardoor voel ik me veilig om nog verder te zakken in het verdriet. Ik zie voor me hoe ik mijn opa nog een keer een knuffel geef. Ik zie voor me dat hij langskomt bij ons thuis in Baarn. Tegelijkertijd voel ik het verdriet en de liefde voor mijn lieve opa. Mijn opa die ik als kind zijnde dagelijks zag, mijn opa die zo voelt als thuis. Ik mis hem. ‘Én de cirkel voelt helemaal rond én ik mis hem nu even heel erg’, breng ik hakkelend uit. Het is er beiden en ik geef mezelf de toestemming om het allebei te ervaren.
Mijn lieve opa is een aantal jaar geleden overleden. Ondanks dat ik vaak aan hem denk en zijn aanwezigheid dichtbij voel, is het lang geleden dat ik verdriet en rouw heb gevoeld. Deze dag was er een trigger waardoor ik werd uitgenodigd om nog een stukje verdriet en rouw te doorvoelen, zodat mijn lichaam het los kon laten.
Daarna komt er weer ruimte voor de dankbaarheid die ik voel van de jaren dat ik mijn opa heb gekend en de mooie herinneringen die langskomen. Om er 1 te noemen; de talloze keren dat ik ging ontbijten als klein meisje bij mijn opa en oma. Wit brood met suiker kreeg ik dan. Mij kreeg je niet blijer.
Comments