Ik ben hard aan het werk, voel onrust en mijn gedachten schieten alle kanten op. Dat harde werken is een bekend overlevingsmechanisme van mij en is een manier om mij te beschermen voor de dieperliggende pijn. Maar om welke pijn dit precies gaat, weet en voel ik nog niet. Ik merk alleen dat mijn monkeymind niet te kalmeren is, wat ik ook probeer (mediteren, bad, wandelen), het is één grote chaos in mijn hoofd. Elke gedachte wordt vastgepakt, op zoek naar controle. Ondanks dat ik dit besef, is mijn lijf er nog niet klaar voor om het te voelen.
In de auto met mijn lief uit ik mijn frustratie over een recente gebeurtenis. We waren met meerdere mensen en ik voelde me zo enorm eenzaam. Ik voelde geen verbinding, niet de hartsverbinding waar ik zo naar verlang. De verbinding die te vinden is in het kwetsbare delen hoe het echt met je gaat. En dat deed pijn. Een echo uit het verleden..
Als ik uitgepraat ben en tot verstilling kom, komt de pijn tevoorschijn. Mijn hart roept mij. Ik sluit mijn ogen en reis af naar mijn hart. Als vanzelf doemt er een beeld op, van jaren geleden, waarin ik me bevind in een soortgelijke situatie. Ik zie mijn jongere zelf zitten. Schoudertjes laag, mijn hoofd gebogen, verscholen haast. Ik ben er niet, niet echt. Ik zie een verloren meisje zitten. Ik voel wat ze nodig heeft. Ze wil op mijn schoot zitten, een arm om haar heen. Iemand die haar ziet en hoort. Ik geef het haar. Ik erken haar pijn. Terwijl de tranen over mijn wangen stromen, zeg ik tegen mezelf: dit is vroeger, het mag door me heen stromen en ik mag het loslaten. Ik ben niet die eenzaamheid, ik ben niet het verhaal. De identificatie ermee verdwijnt, waardoor mijn lichaam het kan loslaten en er weer ruimte ontstaat. Mijn levensenergie gaat weer stromen, waardoor er zoveel ruimte ontstaat.
Innerlijk kindwerk is zo mooi en krachtig en ja, ook confronterend en pijnlijk. Het is een essentieel stukje in mijn helingsproces, daarom pas ik het vaak toe tijdens sessies.
Comments