Met toestemming van deze vrouw deel ik dit verhaal.
Tijdens de eerste sessie van het coachtraject, nemen we aan de hand van een mooie techniek de ingrijpende gebeurtenissen door uit haar leven. We komen aan bij haar 4e levensjaar, waar ze in het ziekenhuis belandde met een hersenvliesontsteking. Als vanzelf ballen mijn handen zich tot vuisten. Ik voel boosheid en het voelt alsof mijn keel een dicht wordt geknepen. Ik benoem dit en vraag wat er gebeurt bij haar. ‘Ik voel dit ook. En ik voel een soort van strijdlust.’
Ik nodig haar uit om te komen staan en we doen een aardingsoefening, zodat ze kan voelen dat ze stevig staat. Intuïtief leg ik een hand op haar onderrug en vraag haar daar naartoe te ademen. Nadat ze een paar keer flink in- en uitgeademd heeft in haar buikgebied, vraag ik haar om de boosheid op te zoeken. ‘Zoek het maar op en voel tegelijkertijd maar dat je hier stevig staat, met beide benen op de grond.’
Als ze er contact mee heeft gemaakt vraag ik haar om het een geluid te geven. Ze begint steviger in- en uit te ademen. Er klinkt een krachtige ‘aaaaaaaaahhhhh’. De geluiden van haar uitademing worden groter en krachtiger. De vastzittende energie vindt z’n weg naar buiten. De ‘aaaah’ wordt luider en groter. Het gaat over in grommen, zacht schreeuwen. Na een tijdje wordt de klank kleiner en zachter, totdat het verstilt in haar.
Ze vertelt: ’Mijn vader mocht vroeger als enige in het gezin boos worden en wij, als kinderen, mochten niet boos worden. Mijn broer ging in verzet, wat zorgde voor ruzie en ik werd stiller en meer teruggetrokken.’ Ze voelt het samentrekken in haar lijf. Ik nodig haar uit om te gaan staan en haar ogen weer te sluiten om contact met haar lichaam te maken. ’Wat zou je tegen je vader willen zeggen?’ De energie is veranderd. Ik voel dat ze meer in haar kindsdeel zit dan in haar volwassen stuk. Zachtjes fluisterend brengt ze uit: ‘Ik wil het zelf doen. Ik wil vrij zijn.’ Ik nodig haar uit om de zinnen te herhalen met iets meer kracht, zodat ze kan landen in haar volwassen stuk.
Gevoelsmatig draagt ze in dit stuk nog emoties van haar vader. Ik nodig haar uit dit terug te geven. Terwijl de tranen over haar wangen rollen, gooit ze de emotie op een hoop en geeft de bal intentioneel terug aan haar vader. En haar vader, inmiddels overleden, staat met open handen om het te ontvangen. ‘Ik uit mijn boosheid normaal gesproken nooit en voel het ook niet vaak. Maar dit was heel fijn. Ik voel me meer in verbinding met mezelf en krachtiger’, zegt ze met een glimlach.
Heb jij het gevoel dat je een propje in je keel hebt of ervaar je dat je keel gevoelsmatig lichtjes dichtgeknepen wordt? Wat wil dit jou vertellen? Wat mag jij uiten en expressie geven?
Comments