Mijn stemming is van het ene op andere moment omgeslagen. Ik voel me moe, zwaar en somber. Besluit mijn laptop even dicht te klappen en in de tuin de bladeren die afgelopen herfst zijn gevallen op te ruimen. Terwijl ik de bladeren op een hoop verzamel, ontstaat er een innerlijk dialoog. De oordelen en overtuigingen vliegen me om de oren. Ik vertel mijn innerlijke criticus dat die even mag dimmen nu! Ik probeer te achterhalen wat er is gebeurd, wat heeft mij getriggert? Al gauw kom ik erachter dat ik mezelf weer in een - voor mij bekend - hokje wil stoppen, verlang te zijn zoals ‘de rest’, me niet zo ‘anders’ wil voelen.
Ik ga even op de grond zitten tegen de muur. Het is een zachte winterse dag en de frisse lucht geeft me letterlijk lucht en ruimte.
Ik verbind me met mijn lichaam. Voel dat mijn hart tekeer gaat. Probeer me te verbinden met mijn innerlijke kind. Ze is weg, ik kan haar niet vinden. Ik voel dat dat is omdat ik in een kindstuk ben beland en me daarmee ben gaan identificeren. Het nam me over. Ik vertel mezelf dat ik volwassen ben en dat ik het innerlijk kind in me draag, maar dat ik dat niet ben. Dat ik emoties van mijn kleine meisje kan ervaren, maar dat ik die emoties ook niet ben.
Ik probeer weer contact te maken met mijn innerlijk kind. Ik zie haar en vraag haar hoe het gaat. Ze heeft pijn bij haar hartje. Ik pak haar bij de hand en voel wat ze nodig heeft. Ik maak kleine cirkels op mijn hartgebied, intentioneel bij mijn kleine meisje. Ik vertel haar dat het me spijt dat ik haar afwees, dat ik vond dat ze aan bepaalde ideeën moest voldoen en haar behoeftes uit het oog verloor. Ik geef haar een dikke knuffel. Zachte tranen stromen over mijn wangen.
Ik verzacht
Mijn hart verzacht
Mijn lichaam verzacht
Ik kom weer thuis in mijn lichaam
Comments